Bush life

Lieve allemaal,

Eigenlijk was ik niet van plan een blog te schrijven maar omdat ik vanaf volgende week zo goed als zeker wifi op mijn telefoon kan hebben, ik weet dat een aantal mensen mijn avontuur mee willen beleven en het straks een mooi herinneringsboek kan worden doe ik het toch.

Zondag de dag van vertrek: Een lange reis met een lachwekkende situatie op Schiphol voorbij de douane. Sinds kort kan ik ook appen en had voor vertrek uitgevonden dat als je meerdere mensen tegelijk het zelfde wil appen je een verzendlijst kan maken. Ik zit bij de gate en stuurde een appje naar de door mij aangemaakte verzendlijst. Binnen een paar seconden tweetert en trilt mijn telefoon erop los. Ik schiet in de lach door de vele vogels en kreeg hierdoor niet zo snel het volume uit. De mensen om mij heen keken me raar aan en dat maakte dat ik uit schaamte nog meer moest lachen. Echt weer een Miran actie met die nieuwe technologie:)
In Engeland bij de douane werd mijn handtas met zo'n "drugsswop" getest. (Tamara, ik kreeg even de zenuwen van jou meegegeven pakje:))

Maandag de dag van aankomst: 14.30 lande ik op de luchthaven van Richards Bay vanwaar ik en andere vrijwilligers werden opgehaald en naar het drop off point werden gebracht. Mijn halte was het stadje uMkuze. Hier stapte ik en 3 medevrijwilligers (Kelly uit US, Duncan uit Nieuw Zeeland en Olga een Russin vanuit Duitsland) over in een open jeep en nog een uurtje rijden naar Mkhuze game reserve. In het schemer aangekomen was mijn eerste indruk "dit is echt in de bush zitten". De dieren lopen rond onze huisjes en er staan geen hekken. Eerste veiligheidsregels in het donker dichte schoenen aan ivm scorpioenen, spinnen en slangen. Ramen dicht als je weg bent ivm apen. Klamboo over je bed ivm muggen. Wc en badkamers dicht houden ivm dieren die erin kunnen en je niet een neushoorn bij zijn toilet gang wil storen.

Dinsdag de eerste volle dag in Mkhuze: 03.00 ging de wekker af. We worden hier 7 dagen per week verwacht te "werken" dit houdt in 3uur gaat je wekker en 3.30 sta je klaar voor vertrek. Deze eerste research sessie ("game drive") duurde tot 1uur (normaal is rond 10.30) De laatste 1,5 uur vielen mijn ogen steeds dicht, logisch na een lange reis en een heel kort nachtje. De game drive was AMAZING! Ik spotte een gewonde wilde hond. De rest van de troep honden niet gevonden maar wel een o.a een glimp van een luipaard gezien.

Woensdag mijn ontmoeting met de wilde honden: Expert geworden in het tracken van dieren vandaag. Voor het research project zijn een aantal dieren gecollerd. Hiermee worden de dieren via gps en/of tracking systeem opgezocht. Peppa (Zuid Afrikaanse vrouw / meid die hier werkt) heeft mij stap voor stap het apparaat uitgelegd waarvan ik de naam in het Nederlands niet weet. Maar je hebt een grote ijzeren H in je hand die je in de lucht steekt. Met je andere hand hebt de ontvanger vast. Op de ontvanger kies je wie je wilt zoeken. Hou je de H verticaal zoek het op lange afstand en horizontaal korte afstand. Daarna kun je het gebied waarbij je een piep hoort nog verkleinen door aan knopjes te draaien. Klinkt nu heel simpel maar het is best lastig en vraagt wat van je arm spieren en gehoor. Ik was zo fanatiek bezig en al rijdend stond ik te scannen. Achteraf bleek dat de grootste kunst is om te blijven staan. Dit is me niet gelukt. Op een gegeven moment flinke hobbels en bochten in de weg en boem daar viel ik achterover. De kostbare apparatuur nog in mijn handen hoog houdend, me niet zeer gedaan stond ik lachend weer op (klein wondertje is het wel vlak onder mijn rug lag een grote krik maar door de banken bleef ik daar horizontaal boven hangen). Twee keer per dag worden de wilde honden (hoofddoel project) opgespoort en geobserveerd, in de observaties is m.n. van belang waar de wilde honden zich bevinden, of de troep compleet is, hoe ze jagen, eten en of ze gezond zijn. Wilde honden eten 2 x per dag wat betekend dat ze dan actief zijn dit is in de vroegeochtend en eind van de dag.

Donderdag de dag van eten en Accacia's: we waren nog niet net onderweg in het donker en we zien een luipaard. Jeep stopte en de luipaard kwam heel dichtbij. VET GAAF!!! De wilde honden snel gevonden en al snel hadden zij een Nyala te pakken. De kill zelf helaas niet gezien dit gebeurde tussen de struiken, maar al snel namen de honden het mee naar een open stuk. Wat je dan ziet is niet te beschrijven. Binnen een paar minuten hoor je veel lawaai en zie je de honden die uit de troep het eerst mogen eten (de pups en de zwakkere) op een kluitje bij elkaar staan allemaal met hun tanden in de Nyala. Binnen no time is de Nyala aan stukken getrokken en opgevreten. Dan zie je nog een paar honden komen die de kliekjes eten. Op een hobbelige weg in een vaart achter de jagende honden aan sprongen de tranen in mijn ogen van de pijn... oeps een Accaciatak die ik niet zag aan komen. Zit je de hele ochtend al steeds te bukken en nu .. was ik te gefocust op de honden. Vrijdag de dag van de verloren pup: Dinsdag avond was een van de pups gezien bij het park naast Mkuze. De honden ontsnappen regelmatig onder het electrischehek door om daar te jagen, dit is op zich geen probleem maar er zijn wel meer leeuwen dus ook meer kans om zelf prooi te worden. Ze zijn als troep altijd samen en erg sociaal en zorgzaam voor elkaar. Peppa en Litta (wordt collega van Peppa) hadden gehoord dat de pup mogelijk door een leeuw was gegrepen. In de avond drive zagen we tot onze verbazing de gewonde pup weer bij de troep. De nachtmerrie van de pup was waar geworden.

Zaterdag brulde een leeuw: De gewonde pup was bij zijn troep. Toen de honden uit ons zicht waren hoorde we ze eten. Het gebied in het park waar de honden zich momenteel ophouden is heuvelachtig en gevuld met droge rivierbeddingen. Dit maakt het opsporen lastig en het rijden een uitdaging. Peppa roept regelmatig "hold on" en dan scheurt ze over de weg en door de bochten. Achterin probeer ik me vast te houden en op te letten waar neer bukken slim is. Tevens kijk je om je heen voor de honden. Soms knalt je kont omhoog en weet je dat een blauweplek als souvenier krijgt. Ik heb er al veel souveniers. We zagen een hond en kort daarna hoorde we een brul van leeuw. De brul kwam uit een andere richting maar het verbaasd me niet dat de honden zich schuil hielden.

Zondag rustdag: De wekker ging en mijn benen weigerde om op te staan;) en zijn dus blijven liggen. Mijn hoofd weer neergelegd en zo vertrok ik weer naar dromenland. In de avond drive wel de bliep gehoord maar de honden niet gezien.

Liefs,
Miran