Mawa

Lieve allemaal,

We hebben wat in te halen want ons laatste verhaal was ruim 2 weken geleden. We gaan het kort samenvatten want inmiddels genieten we al van onze vakantie. Op dit moment zitten we namelijk op de veranda van ons vakantie huisje in Senga Bay. Het is hier heerlijk warm vanmorgen lekker in de zon gelegen op het strand en bij het zwembad.

De laatste 2 weken in Mawa
In Mawa was het veel wachten en wachten, om niet alles te beschrijven van hoe we zaten te wachten beschrijven we de highlights.

De grootste uitdaging in Mawa voor de mensen ligt volgens ons in, investeren in elkaar zonder geld of iets terug te verwachten. We hebben de jeugd groep een uitdaging voorgelegd. De uitdaging heet "Pay it forward" (idee n.a.v. de film). In het kort, om de Malawi te verbeteren kijk je goed om je heen en kom je in actie zonder dat iemand erom vraagt. Je helpt iemand in nood. De hulp die je geeft kost jou tijd, moeite en energie. Het gaat dus niet om zomaar iets liefs doen voor een ander, het gaat om investeren in een ander zonder iets terug te verwachten. En de ander de dankbaarheid te laten uit door iets voor een ander te doen.
Samen met de jeugd deze uitdaging besproken en aangegaan Na een week kwamen we hier met elkaar op terug.

Kleine onderbreking; er staat een baviaan naast ons op de smalle veranda en loopt ons huisje binnen. Wij zitten klem in de hoek ( onze veranda is boven de rotsen met een hekje eromheen).De baviaan loopt naar binnen en rommelt in de tas van Bianc. Hij neemt bijna de tas met schoenen mee. Bianc schrikt en probeerde zich achter Miran te verschuilen die boven op de stoel gaat staan en met de schuifdeur geluid maakt. De aap kijkt ons aan en Miran maakt zich nog groter waarna hij de benen neemt. Op de hoek van onze smalle veranda kijkt hij om en loopt vervolgens voor Miran uit.
Nu weten we waar de uitspraak brutale aap vandaan komt:)

Terug naar de jeugdgroep; zij hebben ons meegenomen op een heerlijke wandeling van 3 uur berg op, berg af door de omliggende villages. Tijdens de wandeling op een heuvel op, heuvel af stuk raasde een fietser voorbij van wie zijn ketting eraf liep. Miran liep achteraan en probeerde de jongen te helpen om de ketting er weer op te krijgen. Al snel had de jeugdgroep in de gaten dat Miran achterbleef. Bianc zei tegen Mischeck "pay it forward" waarop hij reageerde en Miran ging helpen.
De ketting was helemaal vastgelopen en het duurde langer dan verwacht. Een meneer kwam erbij en vertelde ons door te lopen en de jongen met zijn fiets achter te laten. Deze man zei dit omdat hij wist dt we nog een lange wandeling voor de boeg hadden en voor het donker terug moeten zijn (veiligheid). We wandelde heerlijk verder en Mischeck liep naast Miran en pakte haar hand. Gezellig liepen ze hand in hand (nog net niet huppelend).
Even later kijkt Mischeck naar Miran haar hand en zei "ja het wordt al minder" Mischeck maakte zich zorgen om Miran haar vieze olie handen en maakte op Malawiaanse wijze haar handen schoon. Dit was een prachtig voorbeeld in de bespreking van pay it forward.

We hebben een ochtend Mischeck geholpen met de bouw van zijn huisje. Hierbij moesten we water halen om de modder aan te maken voor tussen de stenen. Het water halen deden we zoals het hier gebruikelijk is dus op je hoofd. Voor nu niet de mini emmers maar een middenmaat (15 a 20 liter), geen druppel ernaast en de volgende dag wat gevoelige nekspieren.

Voor Florence was er een toilet/rolstoel besteld die wij na levering bij Florence gebracht hebben. We hebben de stoel gelijk getest en een wandeling met haar gemaakt. Florence genoot volop en bleef zingen en trommelen op het rolstoel blad. De wandeling was niet alleen met Florence maar ook met alle buurtkinderen. De kinderen moesten onderweg wel onderwezen worden in het feit dat de rolstoel voor Florence is en niet van hun.

Zodra het donker is kun je beter niet gebruik maken van het gat. Bianc maakt ook dankbaar gebruik van onze emmer. Miran waagt af en toe een gokje op het gat. Soms gok je verkeerd. Zo kwam Miran op een avond binnen en vroeg zit er wat op mijn rug... "nee". Even later op de slaapkamer voelde Miran wat lopen op haar arm en hand, lampje erop en ja hoor een mega kakkerlak was van het gat op haar haar meegegaan naar binnen. Met een zwiep lag het beest op de grond en liep onder Bianc haar bed. Foute boel ... die moeten we vangen, wat niet gelukt is maar hij heeft we een doodklap gehad. De hele avond voelde iedereen het overal kriebelen:)

De laatste woensdag gingen de activiteiten niet door omdat er een vrouw was overleden in de community.
Wanneer er iemand overlijd binnen de community dan is het hier gebruikelijk dat de hele community naar de begrafenis gaat. Gezien wij in de community woonde zijn we ook naar de begrafenis gegaan. We vonden dit heel indrukwekkend. Alle mensen verzamelen zich rondom het huis van de overledene. Je zit dan op de grond, tussen de struiken, waar er maar een plekje over is. Er is een koor aan het zingen. Vervolgens loopt de familie naar het huis om de kist naar buiten te dragen. Een aantal mensen van de kerk staan eromheen samen met de familie. Er wordt een dienst gehouden met een preek, dankwoorden en gebed. Waar we kippenvel van kregen was hoe de kist naar de begraafplaats werd vervoerd.
Eerst liep de familie tussen de mensen massa door, vervolgens sloten alle mannen twee aan twee aan en gaven de kist door. Wanneer de kist voorbij was gingen de eerste mannen naar voren om de kist weer door te geven. Dit deden de mannen totdat ze de begraafplaats hadden bereikt. Op de begraafplaats liet men na zang en gebed de kist zakken. Hierna stonden er wel 40 man op om de kist te bedekken met aarde. Dit deden ze erg snel. De familie en een aantal mensen van de kerk brachten bloemen en takken naar het graf en zeiden nog hun laatste woord. Dit waren soms trieste en heftige momenten.

En de volgende dag kwam onze final meeting. Wij moesten vooraan zitten. Per project groep stond er iemand op om ons te bedanken en geluk te wensen.
Daarna hebben wij ook hen bedankt en geluk gewenst.
We kregen als afscheidscadeau een schilderijtje.
Wij hadden voor iedereen een kaars met een kaartje waarop een boodschap stond in de trant van "Pay it forward". Toen werd er verteld dat de meeting voorbij was. Iedereen was stil en bleef zitten en wij dachten ok? en nu? Miran doorbrak de stilte door een grapje, die niet aankwam. Uiteindelijk werd het duidelijk dat wij als eerst moesten gaan staan. We gingen elk persoon af om afscheid te nemen en Bianc ziet tot haar verbazing dat Miran een ieder knuffelt. Zij deed dit onder het mom "big mama, big hug" (Big mama was de bijnaam van Miran).

Highlights van de weekenden
Het eerste weekend waren we in Zomba gebleven om mee te gaan naar de kerk met Frank. Bij de kerk aangekomen bleek het in een ander gebouw te zijn. Na een hele lange wandeling bleek het daar ook niet te zijn. Met twee teleurgestelde jongens liepen we weer terug naar Bwalo centre. Daar hadden we definitief afscheid genomen. Daarna zouden we koffie drinken bij Willard en James maar dat werd een uitgebreide lunch en een gezellige middag.

Het tweede weekend zijn we weer naar Cape Maclear geweest. Dit begon goed, lekker weer, gezellige groep van 14 man en op naar water pret. Maar toen ging er iets mis in de keuken en vervolgens in het maag/darm kanaal van 9 vrijwilligers waardoor we een dag langer moesten blijven. Bianc heeft nog wel genoten op het water en heeft een nieuw aandenken opgelopen op haar elleboog. Miran was helaas ook ziek en kwam niet verder dan de slaapkamer en de wc.

Tot zover ons vrijwilligers avontuur.

Liefs Miranda en Bianca