Wat een week!!!!!

Er is weer een week voorbij dus weer tijd voor een nieuw verhaal.
Als eerst willen we even terugkomen op het verhaal van Frank die vorige week weggestuurd zou worden en voor zichzelf pleitte. Hij haalde zijn schoolboek vanuit zijn kamer en had hem gekaft met een folder. Dit was hartverscheurend. Zeker als je weet dat er niets meer dan vieze matrassen en dekentjes liggen. Frank had alleen die bewuste dag niet goed meegedaan maar was de tijd hiervoor wel gewoon naar school gegaan. Hij werd negatief beïnvloed door Bruno (jongen van 19 die weggestuurd is). Wij hadden beide het gevoel dat hij nog een kans verdiende en dit spraken wij op dat moment ook uit. We hebben uiteindelijk de afspraak met hem gemaakt dat hij mag blijven maar dat hij in een maand moet laten zien dat hij naar school gaat, zich goed gedraagt in Bwalo en luistert naar Chicco. Hij heeft dit moeten ondertekenen en hiermee kreeg hij nog een tweede kans. Gelukkig want het is echt een lieve en gemotiveerde jongen.
Opgelucht gingen we terug naar ons huis om ons spullen te pakken en weekend te vieren.
Zoals we al beschreven hebben zijn we vrijdagochtend vroeg vertrokken naar Cape Maclear dus dachten wij dan gaan we de avond ervoor al naar Pakachere om te genieten van een douche, wc en een wijntje.

Vrijdag eind van de ochtend kwamen we aan bij een klein paradijsje. Het weekend hebben we genoten van het zwemmen in lake Malawi. Ook konden we onbeperkt gebruik maken van de watersporten. Bianc ging gelijk op de banaan en hobbelde over de golven die de speedboot maakte. Miran zat lekker op het strandje. Vrijdag avond lagen we op tijd in bed zodat we de volgende dag weer fris en fruitig zouden zijn.
Zaterdag hadden we een heerlijke dag in en om het water. Bianc ging weer op de banaan maar ook op een soort dichte band waar je op je buik op ligt en dan word meegetrokken door de speedboot. Dit was een echte workout voor je armen en schouders maar was echt cool.
We gingen na de lunch naar een eiland in het meer om daar te snorkelen en te genieten van het uitzicht daar. En ja hoor, Miran was ging ook op de banaan! Lachen, gieren, brullen dat we deden.
We wilde ons natuurlijk niet zomaar eraf laten gooien dus we werkte goed tegen. Totdat de jongen die de boot bestuurde ons toch te slim af was. We werden het water ingeslingerd. Hierna had Miran pijnlijke ribben. Maar we klommen gewoon weer op de banaan en hoe! Er zijn foto's als bewijs hoe grappig dit eraan toeging! Vooral hoe Miran dit deed. We hebben 's avonds smakelijk gelachen om de foto's, die door de hele groep vrijwilligers werd bekeken. Miran mocht de foto pas als laatst zien en zei bij een van de foto's dat het leek op een onderwater bevalling.
Op het eiland zijn we over de rotsen op zoek gegaan naar hagedisjes. Miran had de camara klaar om deze vinger vlugge beesten op de foto te zetten. Na deze wandeling zijn we gaan zitten om te genieten van wat drinken die Bianc al zwemmend ophaalde bij de boot. Doordat ze met drie flesjes in haar handen naar de kant zwom zag ze een rots onder water niet en haalde zij haar tenen open.
Ondanks het kreupele gevoel, de spierpijn, pijnlijke ribben en kapotte tenen gingen we op de terug weg naar het vaste land weer op de (half leeg gelopen) banaan. Op de terugweg zijn we getuige geweest van iets moois! Daniel (jongen die de speedboot bestuurde) maakte een geluid, gooide een vis in het water en toen kwam het,,,,,,,,,,, Een zee arend die de vis uit het vis pakte. Op nog geen drie meter bij ons vandaan! Dol enthousiast waren we op het water met die banaan tussen ons benen.
'S avonds zijn we met de hele groep naar een lokale bar gegaan. Hier zouden we een of twee drankjes nemen maar dat werden er iets meer. Bianc heeft de hele avond gedanst en Miran heeft de hele avond gekletst. Eenmaal weer terug hebben we nog even op het strand gekeken naar de mooie sterrenhemel. Tijdens het tandenpoetsen zag Bianc een gekko achter de spiegel en wilde die laten zien aan Elma (vrijwillgister die bij ons in huis zit). Bianc aan de ene kant van de spiegel en Elma aan de andere kant van de spiegel. Bianc blies even en de gekko rende de kant van Elma op. Die schrok zich rot. Handige actie weer! Daarna voldaan, moe en aangeschoten gaan slapen.
Zondag hebben we rustig aan gedaan en op het strand gelegen. Na de lunch zijn we weer terug gegaan naar Pakachere. We waren weer een soort van opgeladen om aan een nieuwe week te beginnen.

Maandagochtend begonnen we weer met een meeting. We hebben het gehad over wat Elma met haar donatie geld zou doen. Uiteindelijk is er in overleg voor gekozen om een tv, schotel en dvd speler te kopen zodat de kinderen wat te doen hebben in het tehuis. Nu staat er een tafel met plastic stoelen en er zijn 3 spelletjes aanwezig. Door verveling is de verleiding groot om de straat op te gaan. Na de meeting zijn we naar een van de scholen geweest om te vragen of Frank daar ingeschreven kon worden zodat hij minder snel naar de stad kan gaan en de andere jongeren daar ook heen gaan. Eigenlijk zat de klas al vol en kon het eigenlijk niet maar de hoofdjuf vertelde dat ze geen kinderen mocht weigeren. Aubrey legde uit dat het voor Frank echt beter zou zijn en dat het schoolgeld van Frank en de andere jongeren dinsdag of woensdag betaald zou worden. Ze begreep het en zei uiteindelijk dat ze er iets op zou verzinnen en dat hij gewoon kon komen.
Na de lunch hebben we actief meegedaan met het houtbewerken en zijn we bezig geweest met de jongeren. We begonnen nu te zien dat de jongeren zich wat open stelde en hebben we een leuke middag gehad. Frank vertelde dat hij eigenlijk niet naar de andere school wilde. Bianc zei dat het beter voor hem is. Hij zei "because your my friend, I do it" Daar waren we blij om. Hier kreeg hij een dikke pluim voor. Miran heeft foto's gemaakt van de jongens voor het dossier waar we mee bezig zijn te ordenen en waarvan we de bestaande formulier aangepast hebben zodat er makkelijker mee te werken is. De jongeren mochten zelf kiezen waar ze mochten staan en hoe ze mochten staan. Ze bekeken de foto's met stralende ogen en een big smile. Heerlijk om te zien.

Dinsdagochtend begonnen we later omdat er een meeting was zonder ons. We kunnen hier toch niet uitslapen dus we zijn met z'n vieren(Iris en Elma, andere vrijwilligsters) naar een lokaal marktje geweest en even door de village heen gelopen. De mensen begroeten je vriendelijk en maken een praatje met je. Soms zijn we net een beroemdheid hier. Iedereen kijkt je aan en de kinderen roepen allemaal "azungu".
Weer op Bwalo dachten we aan de gang te gaan met de dossiers maar we kregen een terugkoppeling van de meeting. Terwijl Rodger aan het praten was liet hij een boer. Nou Bianc had het niet meer maar hij bleef heel serieus door praten. Miran keek bewust niet want anders hadden we weer in de lach geschoten. Het is weleens eerder gebeurd. In Malawi is het heel normaal dat je tijdens gesprekken en meetings gewoon je telefoon opneemt. Rodger werd keer op keer gebeld en liet de telefoon op een gegeven moment gaan. Iedereen negeerde het geluid maar wij keken elkaar aan en toen kregen we de slappe lach. Wij legde hen uit dat het in Nederland onbeschoft is en dat het niet gedaan wordt. Weer even terug naar het verhaal. Helaas weer een ochtend voorbij aan een meeting.
Na de lunch zijn we met de jongens naar het voetbalveld gegaan. Dit is een aardige trippel van ongeveer een half uur. Onderweg heb je een heuvel waarover Miran vroeg why? Daarop reageerde Aubrey it is a punishement hill en Timo noemde het een exercise hill. Miran houdt het op een punishement hill:-) We hadden het springtouw mee en we hadden binnen een mum van tijd een hele groep meiden om ons heen staan. De jongens gingen voetballen. We werden onderbroken met de vraag of een van ons even terug wilde komen om de schotel en de tv naar Bwalo wilde brengen. Elma en Bianc gingen terug om dit te doen.

Woensdag was vrijwilligersdag. We verzamelde bij Pakachere en we zijn langs alle vrijwilligers huizen en projecten geweest. We begonnen bij Mawa. Het project waar we hierna heen gaan. We waren er beide enthousiast over. Het is afgelegen maar een prachtig gebied. Het is nog steeds primitief maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Het was leuk om te de andere projecten te zien. Het deed ons ook goed om te zien dat de projecten goed lopen en gaf ons de moed dat Bwalo uiteindelijk ook een goedlopend project gaat worden. Nadat we overal langs waren geweest hebben we lasagne gegeten als lunch. We moesten een goede bodem hebben om naar het ziekenhuis te gaan en daar eventueel bloed te doneren. We waren beide aan het twijfelen maar hebben het uiteindelijk wel gedaan. Miran deed dit zonder moeite maar Bianc had zweet uitbarstingen en de zenuwen voor de naald. Maar met deze daad kunnen we 4 kinderen redden.
Woensdagavond na het eten zijn we weer terug gegaan naar ons huisje.

Donderdagochtend zijn Bianc en Iris aan de gang gegaan met de dossiers. Miran is met Elma naar de school waar Frank op zit gegaan om het overschrijf formulier te halen. Dit had al gehaald moeten zijn maar helaas. Daarnaast kregen we het bericht dat het schoolgeld nog niet betaald was en dat we weer naar de school moesten om te vragen welke jongeren er naar school gaan. Dit was de druppel voor Miran. Veel praten en lopen en weinig doen. Ze weigerde dit te doen en zei dat ze vandaag wilde betalen en de overschrijving voor Frank wilde regelen. Lokale vrijwilligers opperde naar Rodger te gaan waarop Miran opstond en zei oké lets go.Zo gezegd zo gedaan. Bij kantoor bleek Rodger al weg te zijn. Plan B schoolgeld voor geschoten. Het leek een zinloze ochtend te worden maar door deze actie was het toch een zinvolle ochtend. 'S middags hadden we afgesproken met Rodger om hierover te praten.
Na de lunch zijn we weer naar het voetbalveld gelopen en hebben we gevoetbald met de jongens.
Ja ja, zelfs Miran heeft gevoetbald. Ze liep als verslaggever rond en hier en daar trapte ze tegen de bal. Bianc had een bal gekopt en wat ballen tegen gehouden maar meer en deels in een deuk gelegen hoe Miran daar over het veld liep. Het mooie is dat ze ook nog een goal maakte. Ze schrok er zelf van. Uiteindelijk had het team van Miran gewonnen met 3-1.
Wij bleven als blanke vrijwilligers alleen over met de jongeren en zijn gezamenlijk terug naar Bwalo gelopen. Ze bleven gezellig bij ons en waren ook echt behulpzaam. Het zijn echt wel goede jongens. Het laatste stuk wilde China sprintje trekken met Bianc. Wat is die jongen snel. Ze verloor de wedstrijd. Chicco was niet in Bwalo dus we hebben gewacht met de jongens tot hij terug was. Dit was erg leuk om met die jongens te kletsen en grapjes te maken. Rodger was ook meegelopen en die was aan het wachten tot we weg gingen.
Eenmaal thuis zijn we om tafel gaan zitten en hebben we gesproken over de situatie van vanmorgen. Hij begreep het en bood zijn excuus aan. Miran heeft het geld terug gehad en hij vertelde hoe blij hij met ons was en of we niet wilde blijven. Altijd fijn om te horen.

Vrijdagochtend zijn we naar Bwalo gegaan om te vragen wat de lokale vrijwilligers wilde. Dat wij verder gaan met de dossiers of dat we wat richtlijnen en handvatten op papier zetten. Zij gaven aan dat zij het laatste graag wilde. Dus wij zijn naar ons huis gegaan en hebben rustig aan onze spullen gepakt en zijn naar Pakachere gegaan. De taxi die ons vervoerde viel nog net niet uit elkaar. We hebben de stad nog net gehaald. Bleek dat de achterband lek was. We liepen nog geen 5 minuten richting stad toen een auto in zijn achteruit in een greppel terecht kwam. Gelukkig geen gewonde maar het wiel van een fietstaxi is helaas gesneuveld. Toen we voor ons keken rende er zo'n 30 mannen naar de auto en langs ons heen. We dachten echt bij onszelf "wat is dat nou". Maar het was zo gaaf om te zien. Ze pakte met zijn allen die auto uit de greppel en duwde de auto naar een soort van oprijlaan. Wij keken vol bewondering en verbazing naar dit schouwspel. Om ons waardering te uiten staken we onze duim omhoog waardoor de mannen vriendelijk lachte.
We hadden grote plannen maar uiteindelijk hebben we gezeten, gekletst en gehangen. Rond half 6 hebben we besloten om een chocolade masker en een voetenbad te nemen. Heerlijk was dat even. We hebben de avond lekker doorgebracht bij een kampvuurtje met een wijntje. We zijn op tijd naar bed gegaan.

Zaterdagochtend wilde we uitslapen maar helaas, we waren om 6 uur wakker en om 7 uur zaten we alweer in de tuin. We begonnen gelijk aan het werk voor Bwalo. Daarna zijn we naar Zomba town gegaan om even wat winkeltjes te bekijken en fruit te halen. We gingen ook op zoek naar een dvd voor de jongeren van Bwalo. Komen we een heel klein winkeltje binnen met de muren behangen met tijdschriften. Dachten wij. Dat waren dus de dvd's. In een pakje zit een dvd met 9 films erop. Heel apart. Opeens hoorde we geschreeuw en geroep in de verte en er verzamelde een hele groep mensen voor een winkel. Wij keken op een afstand wat er gaande was. Bianc raakte aan de praat met een dame die ook keek. Bleek er een winkeldiefstal te zijn geweest en de dief was gepakt. Die werd in de winkel gehouden en de mensen verzamelde zich voor de winkel om ervoor te zorgen dat hij niet kon ontsnappen of iets raars zou doen. We weten nu dat de Malawianen elkaar helpen en dingen gezamenlijk proberen op te lossen. Geeft ons een veilig gevoel. Eenmaal weer terug in Pakachere raakte we aan de praat met andere vrijwilligers en hoorde we een grappig verhaal. Een van de vrouwen dacht een zakje pepermuntballen te halen. Ze neemt een pepermuntbal en dacht wat smaakt het vies en haalt het gelijk uit haar mond en de lokale mensen erom heen zeiden ook al "no no". Bleken het motten ballen te zijn. Nou we kwamen niet meer bij.
Eind van de middag hadden we eindelijk de moed gevonden om aan het blog te werken en de dingen die we op papier hadden geschreven in de computer te zetten. Nog geen half uur later, poef powercut. Nu zijn we weer twee uur verder en kunnen we alles weer af maken.

Nou lieve mensen, hier houden we het weer even bij. Al loopt ons hoofd vol met ideeën, verhalen en herinneringen. Aan elk verhaal komt een eind.

Dikke kus Miran en Bianc